اينك ابو جعفر در موقع مراجعت از حجّ، عبد العزيز ماجشون را براى پسرش مهدى ارمغان آورد، روزى مهدى از وى پرسيد كه هنگام وداع فقهاى مدينه چه گفتى ماجشون گفت اين را گفتم:

پس مهدى گفت و اللّه ترا غنى خواهم كرد پس ده هزار دينار (معادل ده هزار اشرفى طلاى زمان ما) بدو عنايت فرمود او نيز بمدينه برگشت. وفات ماجشون بسال يكصد و شصت و چهارم هجرى قمرى در بغداد واقع شد و مهدى مذكور بر وى نماز خواند و در مقابر قريش مدفون گرديد. بعضى ديگر از محدّثين عامّه نيز لقب ماجشون داشته‌اند.

(كتب رجاليه و ص 461 ج 2 كا و 436 ج 10 تاريخ بغداد)

ماجيلويه- محمد بن ابى القاسم عبيد اللّه‌

- يا عبد اللّه بن عمران برقى خبابى يا جنابى، مكنّى به ابو عبد اللّه، ملقّب به ماجيلويه، عالم فاضل فقيه ثقة و اديب جليل القدر، بنوادر و فنون شعر و ادب خبير، از اكابر علماى اماميّه اهل قم، داماد محمد بن خالد برقى و يا پسرش احمد بن محمد برقى سابق الذكر (متوفى در حدود سال 280 ه ق- رف) ميباشد. علم و ادب را از احمد مذكور فراگرفت، صدوق هم با يك واسطه از وى روايت ميكند و از تأليفات او است:

1- تفسير حماسه ابى تمام 2- كتابى در طب 3- المشارب.

پسرش على بن محمد مكنّى به ابو الحسن نيز اديب فاضل فقيه ثقة بوده و از جدّ مادرى خود احمد برقى مذكور فوق تأدّب نموده است. همچنين محمد بن على بن محمد بن ابى القاسم نيز كه نوه صاحب ترجمه است از ثقات محدّثين اماميّه بوده و از جدّ مذكور خود روايت نموده و صدوق نيز از خود او بلاواسطه بسيار روايت ميكند و ايشان نيز لقب ماجيلويه داشته‌اند.

وجه اين لقب را در جايى نديدم و محدّث معاصر گويد شايد مركّب از دو كلمه‌