هاشمى در جواهر الادب، همين لامية العجم را با هفتاد و دو بيت استقبال كرده و اوّلش اين است:

نيز از اشعار طغرائى است:

گويند كه طغرائى در فنّ كيميا و رموز آن نيز يدى طولى داشته بلكه از اساتيد آن فنّ و تالى جابر بن حيّان صوفى معروف بوده و كتابهائى در آن موضوع تأليف داده است:

1- تركيب الانوار 2- جامع الاسرار 3- حقائق الاستشهادات 4- ذات الفوائد 5- الرد على ابن سينا فى ابطال الكيميا 6- مصابيح الحكمة 7- مفاتيح الرحمة و غير اينها و از اشعار او است:

صاحب ترجمه در موصل وزير سلطان مسعود سلجوقى بود، هنگامى كه مابين سلطان مذكور و برادرش سلطان محمود در قرب همدان مقاتله شد و سلطان محمود غالب آمد نخستين كسى كه دستگير نمودند همين طغرائى وزير بود. شهاب اسعد كه در دربار محمودى سمت كاتب طغرائى داشته از ترس آنكه مبادا حسين طغرائى صاحب ترجمه، در اثر فضل و هنر و كمالات خود مشمول عنايات محمودى گردد، او را بالحاد و زندقه متّهم داشت و بدستيارى نظام الدين ابو طالب على بن احمد سميرمى وزير سلطان محمود، بسال پانصد و سيزدهم يا پانزدهم هجرت در زياده بر شصت سالگى ظلما بقتلش آوردند و نظام الدين مذكور نيز روز سه‌شنبه سلخ شهر صفر پانصد و شانزدهم هجرت در بازار بغداد نزد مدرسه نظاميّه بدست غلام زنگى سياه‌رنگ حسين طغرائى مقتول گرديد.

امّا وجه تسميه بطغرائى بنوشته احمد رفعت آنكه: حسين، وقتى نشانچى ملوك سلاجقه بوده و طغرا بتركى بمعنى نشان است. توضيح اين اجمال موافق نوشته ابن خلّكان‌