و على بن عيسى اربلى صاحب كشف الغمة و ديگر مشايخ و اجلّه روايت ميكند. امّا تلامذه علامه نيز بسيار و هريكى شهره هرديار بوده و ما هم از ذكر اسامى‌شان و شرح ديگر مزاياى تاريخى علّامه محض رعايت اختصار اعتذار مى‌نمائيم. ولادت علامه در بيست و نهم رمضان ششصد و چهل و هشت هجرت و مادّه تاريخ آن لفظ رحمت- 648 بوده و وفاتش در يازدهم يا بيست و يكم شهر محرّم هفتصد و بيست و ششم هجرت (سال وفات شاه خدابنده) در حلّه واقع و جنازه او را پيش از دفن بنجف اشرف نقل و مرقد شريفش در جنب باب رواق مطهّر مرتضوى ع از ايوان طلا معروف و طرف ديگر آن باب سعادت انتساب، مزار ملّا احمد مقدّس اردبيلى است و بنظر حقيقت، اين دو عالم ربّانى بسمت دربانى شاهنشاه اعظم حضرت امير المؤمنين ع مفتخر هستند و در نخبة المقال گويد:

كلمه رحمت- 648 و كلمه عز- 77.

(ملل و ص 171 ت و 202 هب و 495 مس و كتب رجاليه و مواضع متفرقه از ذريعه)

علامه خواجه نصير طوسى‌

- بهمين عنوان نگارش يافته است.

علامه دوانى‌

محمد بن اسعد- بهمين عنوان دوانى نگارش داده‌ايم.

علامه دهلوى‌

ميرزا محمد بن عنايت احمد خان- متخلّص به كامل، از علماى اماميّه اوائل قرن سيزدهم هجرى هندوستان ميباشد كه در سال هزار و دويست و سى و پنجم هجرى قمرى وفات يافته و از تأليفات او است:

1- تنبيه اهل الكمال و الانصاف على اختلال رجال اهل الخلاف كه در آن، اسامى رواتى را كه كذّاب و جعّال و ضعيف و مجهول الحال و از خوارج و مانند ايشان بوده و در صحاح ستّه اهل سنّت نيز از ايشان روايت مى‌كنند جمع و بسط داده و همه آنها را با شرح حال آنها از كتاب تقريب ابن حجر استخراج كرده است 2- النزهة الاثنى عشرية.

(ص 441 ج 4 ذريعه)

علامه رازى‌

محمد بن محمد بن ابى جعفر- بعنوان قطب الدين رازى خواهد آمد.