بتعليم خط سليمان شكوه، پسر دارا شكوه، حكمران دهلى منصوب و از اين‌رو مورد انعامات بسيارى شد. باز هم درويشانه ميزيست تا بسال هزار و نود و يكم هجرت در نود سالگى درگذشت. يك ديوان شعر و دو منظومه بنام شاهد عرشى و مهر و وفا داشته و از اشعار او است:

يكى از شعراى عهد شاه تهماسب صفوى (930- 984 ه ق) نيز تخلّص عرشى داشته و در قاموس الاعلام اين شعر را بدو نسبت داده است:

نصرآبادى گويد: عرشى تبريزى نامش تهماسب قلى بيگ، طبعش در كمال دقت، ديوانش قريب به ده هزار بيت و در مدح مير ميران قصائدى دارد و مسموع شد كه پسر زشتى داشته و در باب آن پسر گفته است: (تخم ديگر- الخ) و نيز از اشعار عرشى تبريزى است:

ظاهر كلام نصرآبادى آنكه، عرشى تبريزى (تهماسب قلى) معاصر او بوده و در زمان شاه سليمان صفوى (1078- 1105 ه ق) ميزيسته است.

(ص 3142 ج 4 س و 266 تذكره نصرآبادى)

عرفى تبريزى‌

از شعراى ايرانى عهد شاه تهماسب صفوى (930- 984 ه ق) بوده و يكصد و سى قصيده در مدح وى گفته است. يك ديوان مرتب و يك منظومه گوى و چوگان نام دارد. اسم و سال وفاتش بدست نيامد.

(ص 2143 ج 4 س)

عرفى شيرازى‌

همان عرفى محمد مذكور ذيل است.

عرفى مولانا محمد بن خواجه زين الدين‌

- على بن جمال الدين شيرازى، ملقّب به جمال الدين، متخلّص بعرفى، از مشاهير شعراى شيراز ميباشد. با كمال فضل و دانش و لطيفه‌گوئى و حاضرجوابى، طرزى مخالف مسلك‌