ميخوانده كه اهل همدان (كه مولد و منشأ وى بوده) شيفته وى ميشدند نيز در خردسالى بتحصيل علوم پرداخت، مدتى در عراق و هندوستان و بلاد ديگر سياحتها كرد، گويند با شمس تبريزى (متوفّى بسال 645 ه ق- خمه) در يك چله‌خانه برياضت پرداخت، عاقبت بسال ششصد و هشتاد و هشتم يا هفتصد و نهم هجرت و يا بزعم بعضى بسال ششصد و هشتم هجرت در دمشق شام وفات يافت و در قريه صالحيّه نزد قبر محيى الدين ابن العربى مدفون گرديد. مخفى نماند كه بعد از ملاحظه تاريخ وفات شيخ سهروردى (مرشد عراقى) و تاريخ وفات شمس تبريزى (شريك چلّه او) كه مذكور شد بطلان يا استبعاد دو قول آخرى در تاريخ وفات عراقى مكشوف ميشود، اينك قول اوّل مذكور را تأييد مينمايد. هريك از كلمه محترم- 688 و جمله: آفتاب حسن مولى- 688 مادّه تاريخ او ميباشد. از آثار قلمى او ديوان شعر معروف به ديوان عراقى و كتاب لمعات است و از اشعار او است:

نيز در ترجمه رباعى صاحب ابن عبّاد (رقّ الزّجاج و رقّت الخمر) كه در باب كنى خواهد آمد گويد:

نيز در حالت احتضار و جان كندن ميگفته است.