ميباشد و گويند هنوز در شصت و شش سالگى موى ريش و سرش سفيد نشده بوده است و از اشعار او است:

وفات سلطانعلى بسال نهصد و نوزدهم هجرى قمرى در هرات واقع شد و در مشهد مقدس رضوى مدفون گرديد. (ص 158 پيدايش خط و خطاطان)

سلطان الشعراء ابو القاسم حسن بن محمد

- بعنوان فردوسى طوسى خواهد آمد.

سلطان الشعراء رودكى بخارائى‌

- بهمين عنوان نگارش داديم.

سلطان الطائفة

در اصطلاح عرفا، گاهى جنيد بغدادى سالف الترجمة را گويند.

سلطان العارفين‌

بايزيد بسطامى است كه در باب كنى بعنوان ابو يزيد خواهد آمد.

سلطان العلماء سيد حسين بن ميرزا رفيع الدين محمد بن امير شجاع الدين محمود

- مرعشى، آملىّ الاصل، اصفهانى المنشأ و الموطن، سلطان العلماء و علاء الدين اللّقب، حسينى النّسب، كه نسب شريفش با بيست و نه واسطه بحضرت على بن الحسين عليهما السلام موصول ميشود و بجهت وزارت بعضى از سلاطين صفويّه (چنانچه در ذيل مذكور ميداريم) بخليفة السلطان نيز ملقّب بود. وى از اعاظم علماى اماميّه و محقّقى است عجيب الفكرة، تلمّذ عمده او از پدرش بوده و با ملا خليل قزوينى در حوزه درس شيخ بهائى نيز حاضر گرديده است. در ايّام پدرش كه وزير شاه عباس ماضى بوده او نيز قريب به پنج سال بوزارت منصوب و در مهمّات امور كشورى بهر دو مراجعه ميشده است، تقرّب او بمقامى رسيد كه بدامادى شاه مفتخر شد و فرزندان بسيارى از دختر شاه سيده شريفه خان آقا بيگم مرزوقش گرديد كه تماما از اصفياى فضلا و اتقياى علما بوده‌اند.

بعد از شاه عباس ماضى دو سال هم در عهد شاه صفى سپس هشت سال و چند ماه نيز در زمان شاه عباس ثانى بوزارت نايل و در خلال اين احوال دچار عزل و مسافرتها نيز گرديد و عاقبت بمطالعه‌