كتب علميّه پرداخته و بپاره‌اى تصنيفات كه تماما در كمال دقت و متانت ميباشند موفق آمد كه از آن جمله است:

1- آداب الحج 2- انموزج العلوم 3- توضيح الاخلاق كه تلخيص اخلاق ناصرى خواجه نصير طوسى است 4- حاشيه تفسير بيضاوى 5- حاشيه بر حاشيه خفرى بر شرح تجريد قوشچى 6- حاشيه شرح لمعه شهيد 7- حاشيه شرح مختصر الاصول عضدى 8- حاشيه معالم در اصول 9- حاشيه مختلف علامه 10- حاشيه من لا يحضره الفقيه (بعضى از ابواب آن) و غير اينها. صاحب ترجمه بسال هزار و شصت و چهارم هجرت بهنگام مراجعت از سفر فتح قندهار در اوقات وزارت شاه عباس ثانى در بلده اشرف از بلاد مازندران در شصت و چهار سالگى وفات يافت و جنازه‌اش بنجف الاشرف نقل گرديد.

مخفى نماند كه پدر و اجداد و احفاد سلطان العلماء از خانواده‌هاى جليله علميّه و نوعا اهل علم و دانش و تقوى و هنر بودند و چهار پسر كه از دختر شاه داشته همه‌شان از ارباب فضل و كمال و ورع و تقوى و اكابر علما و داراى مقام اجتهاد و استنباط بشمار ميرفتند، بالخصوص ميرزا ابراهيم از ايشان، از افاضل زمان خود و خليفه سلطان شاه صفى ثانى و نايب مناب وى بود، در فقه و اصول و حديث و رجال و تفسير و كلام و علوم عربيّه مهارتى بسزا داشت، عاقبت بزعم بعضى، چشمهاى او را ميل كشيدند و يا هردو چشمش را برآوردند و تمامى علوم مذكوره را در همان حال نابينائى تحصيل كرده و بنوشته بعضى ديگر هردو چشمش از سه سالگى نابينا بوده است و حاشيه شرح لمعه و حاشيه مدارك از تأليفات او ميباشد. حواشى بسيارى نيز بر اكثر كتب فقه و اصول و علوم مذكوره نوشته است و در سال هزار و نود و هشتم هجرت در شصت سالگى وفات يافت.

(ص 150 هب و 195 ت و بعض مواضع ذريعة و غيره)

سلطان العلماء عبد العزيز بن عبد السلام بن ابى القاسم بن حسن بن محمد بن مهذب‌

- شافعى مصرى دمشقى سلمى، ملقّب بعزّ الدين، مكنّى بابو محمد، موصوف بشيخ الاسلام و سلطان العلماء، از اكابر علماى شافعيّه قرن هفتم هجرت ميباشد كه فقه را از فخر الدين ابن عساكر و اصول را از سيف الدين آمدى و نظائر وى و حديث را از حافظ محمد بن ابى القاسم بن عساكر و ديگر اكابر فراگرفت، زياده بر بيست سال‌