سكرى عبد اللّه بن حسن- يا عبد اللّه بن علاء

چنانچه اشاره شد، همان سكّرى، حسن بن حسين مذكور در فوق است.

سكسكى‌

بر وزن جعفرى، در اصطلاح رجالى لقب اسود بن عرفجه، عبيده و بعض ديگر بوده و شرح حال ايشان در آن علم شريف است.

در تنقيح المقال ضمن شرح حال اسود بن عرفجه از قاموس نقل كرده است كه سكسكى بقبيله سكاسك نامى از يمن منسوب است و در مقام نسبت بآن سكسكى گويند پس از بعض محقّقين نقل كرده كه در يمن دو قبيله بهمين نام سكاسك معروف است: يكى از كنده كه جدّ ايشان سكسك بن اشرس بن ثور و نام سكسك حميس و ديگرى از حمير كه جدّ ايشان زيد ملقّب بسكسك يا سكاسك بن وائلة بن حمير بوده است.

سكن احمد بن محمد بن حسن‌

- قرشى و شرح حالش در علم رجال است.

سكندرى احمد بن محمد بن عبد الكريم‌

- در باب كنى بعنوان ابن عطا خواهد آمد.

سكوتى احمد بن حسن بن اسمعيل‌

- كندى، مكنّى بابو عبد اللّه، از علماى انساب ميباشد و بزعم بعضى، نسبت بوقايع عرب داناتر از وى كسى نبوده است. فنون ادبيّه را از ثعلب نحوى (متوفى بسال 291 ه ق- رصا) فراگرفت و در نزد مكتفى و مقتدر، خليفه هفدهمى و هيجدهمى عباسى (289- 320 ه ق) تقرّب داشته و سال وفاتش بدست نيامد. (ص 8 ج 3 جم)

سكونى‌[1]

سكونى اسمعيل بن ابى زياد مسلم‌

- بجهت انتساب بقبيله مذكور، بسكونى معروف و بجهت جوفروشى بشعيرى نيز موصوف ميباشد. وى از

[1]- سكونى- بفتح اول، منسوب بقبيله سكون نامى است از يمن كه بجد عالى‌شان سكون بن اشرس بن ثور بن كنده منتسب ميباشد. اين نسبت سكونى، در اصطلاح رجالى، لقب احمد بن رياح، اسمعيل بن ابى زياد مسلم، اسمعيل بن مهران، حسن بن محمد و جمعى ديگر بوده و در صورت عدم قرينه راجع باسمعيل بن ابى زياد است كه بشرح حال اجمالى او خواهيم پرداخت.