در آخر همين قصيده، بيتى گفته كه بفرموده ابن خلّكان، اگر قول جدّى غير هزلى او منحصر بدان باشد باز هم در فضل و كمالش كافى بوده و بسبب آن گوى سبقت از ديگران ربوده است و آن اين است:

نيز ابن خلّكان، بعد از آنكه نام و نسب او را بقرار فوق نوشته از يك نسخه ديوان وى نام و نسب او را بدين روش نقل كرده است: ابو الحسن محمد بن عبد الواحد قصار بصرى.

صاحب ترجمه در هفتم رجب سال چهارصد و دوازدهم هجرت بموت فجأه و ناگهانى درگذشت و بنابر دليلى كه ابن خلّكان اقامه كرده وفاتش در مصر بوده است.

(ص 259 ج 2 ع و 394 ج 1 كا)

صريع الغوانى سليمان‌

- ضمن شرح حال پدرش مسلم صريع الغوانى، در ذيل مذكور است.

صريع الغوانى مسلم بن وليد

- انصارى، ملقّب بصريع الغوانى، مكنّى بابو الوليد، كوفىّ الولادة و النشأة، از طراز اوّل شعراى اوائل خلافت بنى عباس ميباشد كه از كودكى با اسلوبى مرغوب شعر ميگفت، معانى بسيار لطيف را در كسوت الفاظ طريفه بيان ميكرد، خصوصا خمريّات او ممتاز و بسيارى از علماى تراجم نظير ابو نواسش دانند. اغلب اشعار او در مدح اكابر و خلفا بود، در اول ملاقات با هرون الرشيد قصيده‌اى در وصف خمر گفته كه مطلع آن اين است: