ديگر بيشتر، محل توجه ادبا و ظرفا و ارباب كمال و اصحاب وجد و حال بوده و غالبا با مصاحبت ايشان امرار حيات مى‌نمود، از اين‌رو، خواجه همام الدين نيز (كه شرح حال او بعنوان همام تبريزى خواهد آمد) آرزومند ملاقات شيخ سعدى شد تا هنگامى كه شيخ، در اثناى سياحت به تبريز آمده بوده روزى در حمام با خواجه تصادف كرد، محض عمل برسم معمولى وقت، يك طاس آب بر سرش ريخت، خواجه از كجائى بودنش استفسار نمود، شيخ گفت من شيرازى هستم خواجه گفت عجبا كه در شهر ما شيرازى زياده از سگ است شيخ تبسّم كرده گفت، در شهر ما برعكس اين بوده و تبريزى از سگ كمتر است، خواجه هم‌چنان مبهوت ماند تا هردو با هم از اندرون حمّام به بيرون آمدند و تصادفا در جامه‌كن حمّام، خواجه در ميان شيخ و جوانى زيبا و دلنشينى نشسته بود، در اثناى مصاحبت، خواجه از شيخ پرسيد كه رواج اشعار خواجه همام (يعنى خودش) در شهر شيراز چگونه است، شيخ گفت در نهايت شهرت، خواجه خواندن يك بيت از آنها را درخواست نمود پس شيخ اين شعر را فروخواند:

خواجه از كثرت فراست خود، سعدى بودن آن شيخ را دريافته و در قدمش افتاد و از آن مذاكره داخل حمّام معذرت خواسته و شيخ را بخانه خود برد، چند روزى ضيافت‌ها كرد و اكرام و احترام بى‌اندازه بعمل آورد. پاره‌اى قضاياى جاريه مابين سعدى و خواجه نصير طوسى را كه در قصص العلماء نگارش داده مأخذى و مدركى پيدا نكرديم.

(ص 149 هب و 467 عم و 274 ج 1 مع و 2572 ج 4 س و 265 ج 3 و 40 ج 4 فع و 144 لس و 143 ض و غيره)

سعيد يا سعيدا

نام اصلى عارف شاعر كاشانى است كه بعنوان سرمد مذكور شد و لفظ سعيد در اصطلاح فقها، گاهى محمد بن علّامه حلّى را گويند كه بعنوان فخر المحقّقين خواهد آمد.

سعيد الدين محمد بن احمد بن محمد

- فرغانى، ملقّب بسعد الدين، مكنّى بابو عبد اللّه، از افاضل قرن هشتم هجرت و مؤلف كتاب منتهى المدارك‌