ز مستى ديگرانرا ميكنى تكليف مى‌نوشى‌

بعيب ديگران خواهى كه عيب خويشتن پوشى‌

بلندنام نگردد كسى كه در وطن است‌

ز نقش ساده بود تا عقيق در يمن است‌

دل رميده ما شكوه از وطن دارد

عقيق ما دل پرخونى از يمن دارد

از شيشه بى‌مى، مى بى‌شيشه طلب كن‌

حق را ز دل خالى از انديشه، طلب كن‌

چه سود آنكه كتب خانه جهان از تست‌

ز علم آنچه عمل ميكنى، همان از تست‌

با ترك هستى، از غم ايّام فارغم‌

آسوده شد ز سنگ درختى كه بار ريخت‌

خطادن گيچدى جيران قاننى مشك ايلدى صائب‌

ديمن عصيانى طاعت، كفرى ايمان ايلمك اولماز

نه احتياج كه ساقى ويره شراب سنه‌

كه اوز پياله‌سنى ويردى آفتاب سنه‌

شراب لعن ايچون توكمه آبرو زنهار

كه دمبدم لب لعلون ويرور شراب سنه‌

سنون صحيفه حسنون كلام صائب دور

كه داغ عيب اولور خال انتخاب سنه‌

كرده بود ايزد عنايت خوشنويس و شاعرى‌

از وجود هردو كردى افتخار ايّام ما

بود اسم‌ورسم آن عبد الرشيد ديلمى‌

وين محمد با على بود و تخلّص صائبا

آن پسر همشيره سيد عماد خوشنويس‌

وين برادرزاده شمس الحق شيرين‌ادا