قصيده‌اى در مقام پند و ترغيب بترك عشرت، خطاب بدان شاه گفته و از همين قصيده است:

در نزد شاه سليمان نيز مقرّب بوده است.

صائب، بهردو زبان تركى و فارسى اشعار نغز و طرفه، در نهايت فصاحت و بلاغت گفته است، محسود شعراى زمان خود بوده، شكايتها از ايشان نموده و اشعار او در هند و تركيه بيشتر از وطن خود، مورد توجه افاضل ميباشند. از آثار قلمى او است:

ديوان شعر كه به ديوان صائب مشهور، در حقيقت گنجينه عرفان و متضمّن معانى بديعه و انواع تشبيهات و استعارات، بسيار مرتّب و حاوى چهل هزار، يا هشتاد و پنج هزار، يا صد هزار و يا قريب صد و بيست هزار بيت است و در اواخر قرن سيزدهم و اوائل قرن چهاردهم هجرت، در حدود چهل هزار بيت از اشعار صائب چاپ و منتخباتى از آنها نيز در اين اواخر در تهران و استانبول بطبع رسيده است. پرواضح است كه اختلاف در شماره ابيات و نظائر ديگرش، نسبت بازمنه و اشخاص و اطّلاعات اشخاص و جهات ديگر ممكن و كثير الوقوع ميباشد 2- قندهارنامه 3- محمود و اياز و اين هردو مثنوى و غير از ديوان او است. علاوه بر اينها، جونكى نيز بنام بياض بصائب منسوب است كه بسيار قابل مطالعه، در حدود بيست و پنج هزار بيت، مشتمل بر مطالع غزليّات و منتخبات اشعار سخنوران ديگر و داراى اسامى هشتصد تن از شعرا ميباشد و از اشعار او است: