واقع ميشد، طرف مباحثه در مقابل براهين متقنه او محكوم ببطلان بوده است. در شام با حافظ حسين كربلائى، مؤلّف روضات الجنان نيز (كه شرح حالش در باب كنى بعنوان ابن الكربلائى خواهد آمد) ملاقات نمود، عاقبت باز ببلاد عجم مراجعت و در آن ديار ملجأ صغار و كبار، مرجع استفاده اكابر و افاضل، مشمول عنايات ملوكانه شاه عباس صفوى گرديد. آنشاه والاجاه پيوسته از انوار افكار ابكارش استناره نموده و در سفر و حضر از وى مفارقت نمى‌نمود. در سال هزار و هشتم هجرت كه شاه معظّم، بموجب نذريكه در شكست خوردن عثمانيان كرده بوده با پاى پياده عازم زيارت مشهد مقدّس رضوى بود، شيخ نيز بشرف خاك‌بوسى آن آستان ملايك پاسبان مشرّف بود، گويند شبى شاه عباس، در حرم مطهّر حضرت رضا ع با يك دنيا مباهات بخادميّت آن قبر مقدس، سر فتيله شمعها را با مقراض ميگرفته شيخ بهائى بالبداهة اين رباعى را گفت:

از شيخ بهائى نقل است كه پدران ما در جبل عامل پيوسته عبادت كرده و صاحب كرامت بوده‌اند، جدّه من نيز صاحب كرامت بوده است چنانچه روزى اطفال، گرسنه بوده و نان نداشتند آن مخدّره قدرى برف برداشته و در تنور افكند و نان بريانشد و گويد كه اگر پدرم مرا از بلاد عرب بديار عجم نياورده و اختلاط با ملوك ايرانى نميكرد البتّه من، اتقى و ازهد و اعبد مردم ميبودم لكن مراوده و الفت اهل دنيا مرا از سرمنزل حقيقت مانع شد، جز قيل و قال و نزاع و جدال چيزى حاصل نگشته و بهره‌اى نبردم.

نگارنده گويد: البته نظر شيخ، اظهار اسف از عقب ماندن از ترقيّات متعاليه فوق الغاية است كه در اثر علو همّت منظور نظرش بوده و الّا چنانچه اشاره شد، باز هم در اثر تصفيه باطن بمقاماتى ارتقا يافته است كه از حدود اطّلاعات اغلب خارج و نوعا از مختصّات وى ميباشد و از زمان خودش تا حال، در زبان مردم ايران علاوه بر علوم متعارفه، بمهارت تمام در فنون رياضيّه و ديگر علوم غريبه معروف است، غرائب بسيارى بدو