محمد بن مروان و گاهى احمد بن طيّب بن مروان گويند. بهرحال لفظ طيّب خواه نام جدّش بوده و يا لقب پدرش باشد او را ابن الطّيّب گفتن چنانچه معروف است صحيح ميباشد و نيز در اعيان الشيعة از كتاب لسان الميزان ابن حجر شيعه بودن سرخسى را استظهار كرده است.

(ص 55 خع و 111 ج 11 عن و غيره)

سرخسى ابو الحسن‌

- بعنوان بهرامى مذكور شد.

سرخسى محمد بن احمد بن ابى بكر

- يا ابى سهل، لقبش شمس الأئمّة، كنيه‌اش ابو بكر، از مشاهير علماى حنفيّه، فقيه اصولى متكلّم جدلى بوده و از تأليفات او است:

1- آداب القاضى 2- اصول الفقه 3- شرح كبير سير 4- المبسوط در فقه حنفى در پانزده مجلّد كه در مصر چاپ شده است. عاقبت بجهت كلمه‌اى كه در پند خاقان بزبان آورد در اورجند محبوس شد، شرح كبير مذكور را هم در حالتى كه هيچ كتابى حاضرش نبوده تأليف داد، بعد از استخلاص از زندان بشهر فرغانه رفت و همّت بنشر علوم و معارف برگماشت تا در سال چهارصد و نود تمام يا هشتاد و سه يا چهار از هجرت درگذشت و كتاب اصول او برقم 947 در خزانه ايا صوفياى اسلامبول موجود است.

(ص 30 ج 4 فع و 2550 ج 4 س و غيره)

سرخسى محمد

- ملقّب برضى الدين، از مشاهير فقهاى عامّه ميباشد كه از وطن خود سرخس بشام رفته و مدرّسى مدرسه حلب بعهده وى موكول شد و از تأليفات او است:

1- الذاكر 2- المحيط الاصغر 3- المحيط الاكبر 4- المحيط الكبير 5- الواسط 6- الوجيز و گاهى اين كتاب محيط مذكور را محيط رضوى نيز گويند و محتمل است كه اين كتاب محيط از سرخسى محمّد بن محمد مذكور در ذيل باشد. صاحب ترجمة عاقبت در نتيجه حسد علماى حلب بدمشق رفت و بسال پانصد و چهل و چهارم يا هفتاد و يكم هجرت در آنجا وفات يافت. (ص 188 فوائد البهية و 2551 ج 4 س)

سرخسى محمد بن حسين‌

- بعنوان ابو الفضل خواهد آمد.