داشته دنيا را ترك گفت، از مردم كناره كشيده و از همه‌چيز دنيا قطع علاقه كرد، فقط روزهاى شنبه با دسترنج خود تكسّب ميكرد، ديگر ايّام هفته را با همين اندوخته روز شنبه امرار معاش نموده و بطاعت و عبادات اشتغال مييافت. سبتى گفتن نيز از همين جهت بوده است كه سبت بعربى روز شنبه را گويند و بهمان حال ميبود تا بسال يكصد و هشتاد و چهارم هجرت در حال حيات پدر درگذشت. (ص 55 ج 1 كا و 2531 ج 4 س)

سبتى محمد بن على بن هانى‌

- بعنوان جده مذكور داشتيم.

سبتى محمد بن عمر بن محمد بن رشيد

- عمرى سبتى، مكنّى بابو عبد اللّه، ملقب بمحب الدين، اديبى است نحوى لغوى عروضى، بلكه در تمامى علوم متداوله متبحّر بوده و از تأليفات او است:

1- ايضاح المذاهب فى من يطلق عليه اسم الصاحب 2- تخليص القوانين در نحو 3- شرح التجنيس و افادة النصيح فى رواية الصحيح و غير اينها. زمان وفات و مشخّص ديگرى بدست نيامد. (سطر 14 ص 77 ت)

سبتى يوسف بن يحيى‌

- بعنوان ابو الحجاج در باب كنى خواهد آمد.

سبحان‌بخش‌

مولوى، از متأخّرين علما و مورّخين هندوستان بوده و از تأليفات او است:

1- تاريخ الحكما 2- تذكرة المفسرين كه بسال 1848 م (غضمح) در دهلى چاپ شده و سال وفاتش بدست نيامد. (ص 2532 ج 4 س)

سبزپوشان‌

در باب كنى، بعنوان ابو اسحق، ابراهيم بن شهريار كازرونى رجوع شود.

سبزوارى‌[1]

سبزوارى حاج ملا اسمعيل بن محمد جعفر

- يا على اصغر واعظ سبزوارى، از اكابر وعّاظ اماميّه اوائل قرن حاضر چهاردهم هجرت ميباشد

[1]- سبزوارى- منسوب است بسبزوار، از اراضى خراسان كه از بلاد مشهوره ايران ميباشد و در اصطلاح رجالى عبارت است از حسين بن ابى على، حسين بن على بن عبد الصمد، على بن عبد الصمد و بعضى ديگر و شرح‌حال ايشان موكول بكتب رجاليه است.