سلطان خنديد و گفت از خانه شاعر طامع، لگن زر طلب كردن، دور از عقل است، آن لگن را بدو بخشيد. عاقبت بجهت ضعف باصره، از ملازمت دربار استعفا داده و بعبادت و انزوا گذراند و معاشى فراخور حال او از عايدات دولتى رى و ساوه براى او مقرّر گرديد.

از آثار قلمى او است:

1- ديوان شعر كه بقصائد و غزليّات و رباعيّات و مقطّعات و تركيب و ترجيع‌بند مشتمل و دو نسخه از آن بشماره‌هاى 278 و 303 در كتابخانه مدرسه سپهسالار جديد تهران موجود است 2- مثنوى جمشيد و خورشيد 3- مثنوى فراق‌نامه كه يك نسخه از اين دو مثنوى، در كتابخانه مجلس در تهران موجود ميباشد و از اشعار سلمان است:

سلمان در سال هفتصد و شصت و نهم يا هفتاد و هشتم يا هفتاد و نهم هجرى قمرى درگذشت لكن يكى از دو تاريخ آخرى اقرب بصحت است زيرا كه اين شعر از ديوان او نقل شده است:

نيز در مرثيه سلطان اويس مذكور (متوفى بسال هفتصد و هفتاد و شش) قصيده‌اى گفته كه مطلع آن اين است:

(52 مرآت الخيال و 2606 ج 4 س و 19 ج 2 مع و غيره)

ساوجى ملا صالح بن ملا محمد محسن بن نظام الدين‌

- قرشى ساوجى، از علماى اماميّه عهد شاه سلطان حسين صفوى بوده و از تأليفات او است:

1- الحديدة الحسينية فى قطع لسان اعوان الاموية كه عربى است و خودش آن را بپارسى ترجمه‌