ما از آن آمديم در مطبخ‌

كه بماهيچه قليه بنمائيم‌

به پيشم چون خراسانى گر آرى صحن بغرا را

ببوى قليه‌اش بخشم سمرقند و بخارا را

برنج زرد صابونى، اگر دارى غنيمت دان‌

كنار آب ركناباد و گل گشت مصلى را

چه آرائى بمشك و زعفران، رخسار پالوده‌

برنگ و بوى و خال و خط چه حاجت روى زيبا را

جمال برّه بريان و حسن دنبه فربه‌

چنان بردند صبر از دل كه تركان خوان يغما را

بگو بسحق، وصف خوشه انگور مثقالى‌

كه بر نظم تو افشاند فلك عقد ثريّا را

كيپاپزان سحر، كه سر كلّه وا كنند

آيا بود كه گوشه چشمى بما كنند

چون از درون خربزه آگه نشد كسى‌

هركس حكايتى به تصور چرا كنند

مشنو اى جان، كه بجز دنبه مرا يارى هست‌

يا بجز مالش چنگال، مرا كارى هست‌

چه عجب كنگر اگر هم نفس بريان شد

همه دانند كه در صحبت گل، خارى هست‌

هوس رشته قطائف دل من دارد و بس‌

كه بهر حلقه آن دام، گرفتارى هست‌

شرح نان تنگ آن نيست كه پنهان ماند

داستانى است كه بر هر سر بازارى هست‌

باد، بوئى سحر آورد زكيپا و ببرد

آب هر طيب، كه در طلبه عطّارى هست‌

آنكه مَنعَم كند از عشق تريد پاچه‌

تا بخوردش ندهم، برمنش انكارى هست‌