شايد بتوان اين انديشه که حکومت رسول اکرم، جزء برنامه‌ي رسالت آن حضرت بوده است را (و در نتيجه اسلام، داراي برنامه‌ي حکومت است) با سليقه‌ي عمومي مسلمانان و آنچه از احوال ايشان به ذهن مي‌رسد، ناسازگار، و آراي جمهور علماي مسلمين را نيز همين دانست... مسلمانان اين انديشه را با رضايت مي‌پذيرند».[1]

1-4-1. دلايل روي‌کرد حداکثري:

1-1-4-1. عقل از تشخيص کليه‌ي مصاديق عدل و ظلم در تمامي عرصه‌ها ناتوان است، هر چند مي‌تواند پاره‌اي از آن‌ها را کشف نمايد. از آن جا که تشخيص عدل و ظلم در يافتن راه سعادت و شقاوت کاملا موثر است، پس دين در عرصه‌هاي مختلف حضور دارد. به علاوه، اين پرسش را از طرف‌داران دين حداقلي مي‌پرسيم که اگر عقل مي‌تواند رابطه‌ي «تمايلات، ادراکات و روابط اجتماعي» را – که مدار تشکيل ساختار «سياسي، فرهنگي و اقتصادي» جامعه است- با سعادت آدمي دريابد پس چرا چنين نمي‌کند؟ و قرن‌هاست که در چالش به سر مي‌برد؟

2-1-4-1. اگر سعادت و شقاوت اخروي از سعادت و شقاوت دنيوي جدا نيست و