الف) خصايص و توانايي‌هاي آنها؛ از جمله: با هوش بودن، خويشتن داري، توانايي در سرپرستي، شجاعت، کارداني و اطمينان به خود، بيان رسا، رشد اجتماعي و وسعت نظر انگيزش دروني و غيره؛

ب) شيوه يا سبک رهبري؛

ج) ماهيت کار؛

د) نياز پيروان. [1]

رهبر دو وظيفه‌ي عمده بر عهده دارد:

1. انجام فعاليت‌هاي مربوط به تحقق هدف؛

2. جلب رضايت پيروان. [2]

سوال مهم اين است که آيا مي توان اين دو وظيفه را يک جا جمع کرد.

توضيح مطلب اين است که دو شيوه‌ي اصلي براي رهبري وجود دارد. اول فردگرايي که لازمه اش ملاحظه کاري مشارکت جويي و کارمندگرايي است؛ دوم، وظيفه گرايي که لازمه‌اش استبداد، توليد گرايي و تشکيلاتي بودان است.

رهبر مردم گرا، معمولاً داراي زيردستاني بسيار راضي است و رهبر وظيفه گرا اغلب بهره ورترين گروه کاري را در اختيار دارد.

آيا مي توانيم هم بهره وري بيش تر داشته باشيم و هم کارمنداني راضي؟ پاسخ مثبت است؛ زيرا بيش تر رهبران مي توانند جهت گرايي فردي و وظيفه‌اي را با هم داشته باشند. به عبارت ديگر، هيچ دليلي وجود ندارد که ما نتوانيم توليد را کاملاً کنترل کنيم و هم زمان