قلب نزديک‌ترين مرکز ارتباط انسان با مبدا آفرينش است: واعلمو ان الله يحول بين المرء و قلبه بدانيد که خدا ميان آدمي و قلبش حايل مي‌گردد.

قلب، محل افاضه‌ي فيض الهي به مومنان است: وَلکِنَّ اللهَ حَبَّبَ اِلَيکُمُ الْاِيمَانَ وَ زَينَهُ فِي قُلُوبِکُمْ وَ کَرَّهَ اِلَيکُمُ الْکُفْرَ وَ الْفُسُوقَ وَ الْعِصْيانَ [1]؛ ولي خدا ايمان را محبوب شما ساخت و آن را در دل‌هايتان بياراست و کفر و فسق و عصيان را در نظرتان مکروه و ناخوشايند گردانيد. هُوَ الَّذِي اَنْزَلَ السَّکِنَهَ فِي قُلُوبِ الْمُوْمِنِينَ لِيزْدَادُوا اِيمَاناً مَعَ اِيمَانِهِمْ [2]؛ اوست که بر دل‌هاي مومنان آرامش فرستاد، تا پيوسته بر ايمان‌شان بيفزايد. وَ مَا جَعَلَهُ اللهُ اِلَّا بُشْرَي لَکُمْ وَ لِتَطْمَئِنَّ قُلُوبُکُمْ بِهِ [3]؛ و خداوند اين کار را جز براي شادماني و دل‌گرمي شما نکرد.

قلب کافران محل القاي رعب و وحشت است: وَ قَذَفَ فِي قُلُوبِهِمُ الرُّعْب [4]؛ و (خداوند در دلشان وحشت افکند) سَاُلْقِي فِي قُلُوبِ الَّذِينَ کَفَرُوا الرُّعْب [5]؛ من در دل‌هاي کافران بيم خواهم افکند.

قلب انسان، کانون آزمايش‌هاي الهي است