هر گاه ايمان به زبان آيد، ولي در عمق جان ريشه نداشته باشد، گوياي نفاق و دورويي در کردار و گفتار است. يا ايها الرسول لايحزنک الذين يسرعون في الکفر من الذين قالوا ءامنّا با فراههم و لم تومن قلوبهم [4]؛ اي پيامبر از کساني که به زبان گفتند: «ايمان آورديم» ولي به دل ايمان نياوردند، غمگين مباش... يَوْمَ لاَ ينْفَعُ مَالٌ وَ لاَ بَنُونَ، اِلَّا مَنْ اَتَي اللهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ [5]؛ روزي که نه مال سود مي‌دهد و نه فرزندان، مگر آن کس که با قلبي رسته از شرک به نزد خدا بيايد. هذَا مَا تُوعَدُونَ لِکُلِّ اَوَّابٍ، مَنْ خَشِي الرَّحْمنَ بِالْغَيبِ وَ جَاءَ بِقَلْبٍ مَنِيب [6]؛ اين همان چيزي است که به هر توبه کننده‌ي پرهيزکاري وعده‌اش را داده بودند. آن‌هايي که در نهان از خداي رحمان مي‌ترسند و با دلي توبه کار آمده‌اند.

قلب داراي شهود و ادراک است