تنها دانشمندان درباره‌ي پديده‌ها و آيات الهي تعقل و تفکر مي‌کنند: مَثَلُ الَّذِينَ اتَّخَذُوا مِن دُونِ اللهِ اَوْلِياءَ کَمَثَلِ الْعَنْکَبُوتِ اتَّخَذَتْ بَيتاً وَ اِنَّ اَوْهَنَ الْبُيوتِ لَبَيتُ الْعَنْکَبُوتِ لَوْ کَانُوا يعْلَمُونَ، اِنَّ اللهَ يعْلَمُ مَا يدْعُونَ مِن دُونِهِ مِن شَيءٍ وَ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَکِيمُ، وَ تِلْکَ الْاَمْثَالُ نَضْرِبُهَا لِلنَّاسِ وَ مَا يعْقِلُهَا اِلَّا الْعَالِمُونَ [4]؛ مثل آنان که غير خدا را دوستان خود مي‌گيرند، مثل عنکبوت است که خانه‌اي بساخت؛ و کاش مي‌دانستند که سست‌ترين خانه‌ها خانه‌ي عنکبوت است. خداي يکتا مي‌داند که چه چيزهايي را غير او به خدايي مي‌خوانند و اوست پيروزمند و حکيم. اين مثل‌ها را براي مردم مي‌زنيم و آن‌ها را جز انديشمندان در نمي‌يابند.

3-3-1. قلب

قلب در قرآن کانون فطرت و مظهر و تجلي‌گاه روح معرفي شده است و مفهومي اختصاصي‌تر و محدودتر از نفس دارد.