و هم‌چنين خداوند سبحان در بسياري از آيات استفاده از نعمت‌هاي الهي را مورد تاکيده قرار داده است. [2]

بنابراين آنچه از نظر قرآن مذموم و مورد سرزنش است، دل بستن به امور مادي دنيوي و غفلت کردن از آخرت است.

امير مومنان علي (ع) مي‌فرمايد: دنيا سراي راستي و درستي است براي کسي که آن را باور دارد و با صدق و صفا با آن برخورد نمايد و خانه‌ي ايمني و سلامتي است براي کسي که اهل معرفت نسبت به آن باشد؛ و سراي بي‌نيازي و توانگري است براي کسي که از آن توشه برگيرد؛ و محل پند گرفتن است براي کسي که از آن پند گيرد؛ سجده‌گاه و محل عبادت دوستان خدا و محل نماز فرشتگان الهي و جاي نزول وحي الهي و تجارت خانه‌ي اولياي خداست که در آن رحمت خدا را به دست آورده، بهشت را نصيب خود ساختند. [3]

نتيجه‌ي سخن آن که دنيا و اموال و نعمت‌هاي آن نه تنها مذموم نيست، بلکه منشا تکامل مادي و معنوي و ابزاري براي رسيدن انسان به کمال نهايي و بالاترين سرمايه براي ارتقاي فردي و اجتماعي انسان‌هاست. آري اگر آن را هدف نهايي و ابزاري براي رفع اميال نفساني و غرايز حيواني بدانيم، مورد سرزنش دين اسلام قرار مي‌گيرد.

ب) برخي ترغيب به زهد و قناعت را مانع پيشرفت مسلمين تلقّي مي‌کنند. زهد و قناعت از مفاهيمي هستند که فرهنگ اسلامي بر آن‌ها تاکيد نموده و آن‌ها را کليد خير و منشا ايمان، راحتي در دنيا، و هدايت و بصيرت و کليد رحمت‌هاي الهي و مقامات اخروي و نجات از آتش، روش و اخلاق همه‌ي انبيا، موجب دوام نعمت و اصلاح نفس، و ثروت نابود شدني معرفي نموده است. [4]

منشا انحراف در اين دو واژه نيز، بدفهمي و ضعف در معرفت ديني بوده است. اگر