در معناي متعارف، دنياگرايي، دين را از جامعه‌ي نوين بيرون نمي‌داند، بلکه مذهبي را پر و بال مي‌دهد که کارکردهاي عمده‌اي براي سراسر جامعه ندارد. رابطه‌ي نزديک ميان جوامع دنيوي و برخي از انواع اعتقادات مذهبي- فرقه‌اي، از گرايش به جداسازي عميق‌ترين انگيزش‌ها و والاترين ارزش‌هاي فردي از حوزه‌هاي کنش سياسي و اقتصادي سرچشمه مي‌گيرد. [2]

خلاصه‌ي سخن آن که رواج سکولاريزاسيون، به تمايز نهادهاي اجتماعي و فعاليت تشکيلات انساني در حوزه‌هاي اقتصاد، اخلاق، آموزش و پرورش و غيره از مفروضات ديني و پيش‌فرض‌هاي ماوراي طبيعي انجاميد و به جداسازي دين و دنيا شناخته شد و دين تنها به نهادهاي خصوصي و فردي، يعني فقط ارتباط انسان با ماوراي طبيعت اختصاص يافت.

3. ويژگي‌ سکولاريسم

برخي از نويسندگان ويژ‌گي‌هاي سکولاريسم را بدين شرح بيان مي‌کنند:

«سکولاريسم، نظامي عقلاني است که روابط بين افراد، گروه‌ها و موسسات را با دولت بر اساس مبادي و قوانين عمومي، که متضمّن تساوي افراد جامعه در قبال آن است، تنظيم مي‌کند و مهم‌ترين شاخصه‌هاي آن عبارت‌اند از:

1. جدايي دين از دولت؛

2. طرد قوم‌گرايي و طايفه‌گري سياسي؛

3. برقراري مساوات بين افراد ملت، علي‌رغم اختلاف ديني محاکم مدني عمومي؛

4. تساوي بين زن و مرد در قانون و احوال شخصي و اين که فرد بر اساس قوانين ديني يا مدني يا هر دو مي‌تواند ازدواج کند؛