«53» كافى ج 6 ص 279

«54» ص / 39: ((اين عطاى ماست به هر كه خواهى بى حساب ببخش و يا نبخش ))

«55» حشر / 7: آن چه رسول خدا دستور دهد بگيريد و آن چه نهى كند واگذاريد

«56» كافى ج 6 ص 281 مقصود امام (ع ) آن است همان طورى كه خداوند متعال به حضرت سليمان گشايش بخشد و او را مخير ساخت تا وى آنچه را خدا به او داده به ديگران بدهد و يا ندهد همچنين به حضرت محمد(ص ) وسعت و اختيار را داد تا اينكه به هر چه مى خواهد امر و يا نهى كند هر چند كه هر دوى اينها هر كارى كه مى كردند از روى وحى و الهام الهى بود و اين با موافقت اراده ايمشان با اراده خداى متعال در هر كارى منافات ندارد و از طرفى وحى به يك امر كلى در حقيقت امر به جزئيات آن است وانگهى غذا دادن امام (ع ) به نحومذكور از امورى نيست كه پيامبر (ص ) نهى فرموده باشد تا خلاف سنت باشد بنابراين عيبى ندارد و احتمال دارد كه مقصود امام (ع ) آن باشد كه پيروى از ما و اجراى اوامر و نواهى ما بر شما واجب است همان طورى كه پيروى شما از پيامبر و اجراى اوامر و نواهى او واجب است و حق نداريد كه به كارهاى ما خرده بگيريد زيرا مااوصيا و جانشينان اوييم و اراده ما مثل اراده پيامبر در اراده خداى سبحان مستهلك است و اين مطلب را ب