از محمّد بن قيس به نقل از امام صادق (ع) نقل كرده‌اند كه مى‌گويد: «دوستان ما از مردمانى ياد كردند، من گفتم: به خدا قسم كه من صبحانه و شام نمى‌خورم، مگر آن كه از ايشان دو، يا سه نفر و يا كمتر و بيشتر با من باشند. امام (ع) فرمود: بنابراين منّت آنها بر تو بيش از احسان تو بر ايشان است. عرض كردم: فدايت شوم چطور مى‌شود، در حالى كه من به آنها غذا مى‌دهم و از مال خودم براى ايشان خرج مى‌كنم و خادمم به ايشان خدمت مى‌كندي فرمود: وقتى كه آنها بر تو وارد مى‌شوند، از جانب خدا روزى فراوانى را با خود وارد مى‌كنند و موقعى كه بيرون مى‌روند با آمرزش تو بيرون مى‌روند.»«11»

غزالى گويد: اخبارى كه در فضيلت مهمانى و غذا دادن رسيده است بى‌شمار است، بنابراين آداب مهمانى را نقل مى‌كنيم:

امّا راجع به دعوت، بهتر است كه دعوت كننده پرهيزگاران را دعوت كند نه بدكاران را، پيامبر (ص) ضمن دعاى خود درباره شخصى فرمود: «نيكان غذاى تو را بخورند!»«12» و نيز پيامبر (ص) فرمود: «جز غذاى آدم پرهيزگار را نخور و نبايد غذاى تو را هم كسى جز شخص پرهيزگار بخورد.»«13»

از مستمندان نيز دعوت كند نه اين كه تنها از توانگران دعوت به عمل آورد. بهتر است در مهمانى از بستگانش فراموش نكند، زيرا دعوت نكردن آنها موجب ترك گفتن آنان و قطع رحم است. همچنين ترتيب را در بين دوستان و آشنايانش رعايت كند، زيرا دعوت گروهى خاص به معناى ناديده گرفتن ديگران است و شايسته است كه هدف از دعوت فخر فروشى نباشد، بلكه دلجويى برادران و پيروى از سنّت رسول خدا (ص) در