يك درهم گوشت از شهر بخرد. نزد گوشت فروش چشمش به زن بدكاره‌اى افتاد. نگاه بيشترى كرد، دلباخته او شد و سرانجام با او همبستر شد و سه روز كه در نزد او ماند، شرم كرد نزد برادرش برگردد. گويد: برادرش به جستجوى او پرداخت و قضيه را به طور جدى پيگيرى كرد. به شهر داخل شد و همواره جوياى او بود تا اين كه وى را به مكان برادرش راهنمايى كردند. بر او وارد شد در حالى كه برادرش با آن زن بدكاره نشسته بود، همين كه برادرش را ديد دست به گردنش انداخت و شروع به بوسيدن سر و صورت او كرد و كنارش نشست و سرانجام به خاطر زيادى شرم و خجالتش از او، ندانست كه او در جريان كارش قرار دارد، تا اين كه او گفت: برادر برخيز من از حال و قصه تو مطّلعم و هرگز تو اين قدر نزد من دوست داشتنى و عزيز نبودى كه اكنون هستى. همين كه برادر خطاكار ديد از چشم برادرش نيفتاده است از جا بلند شد و با او رفت. اين روش گروهى است و اين روش از روش ابو ذر لطيفتر و دقيقتر است ولى روش ابو ذر بهتر و سالمتر است.

اگر بگويى كه چرا گفتى اين روش لطيفتر و دقيقتر است، در حالى كه با مرتكب شونده چنين معصيتى از اوّل دوستى روا نيست و در نهايت هم بايد از او بريد، زيرا هر گاه حكم به دليلى ثابت شد، پس ناگزير بايد با از بين رفتن آن علّت، حكم نيز از بين برود در حالى كه علّت انعقاد دوستى كمك دينى به يكديگر است و اين كمك با ارتكاب معصيت پايدار نيستي

مى‌گويم: اما دليل لطيفتر بودن، آن است كه در آن مدارا و دلجويى و اميدوارى به بازگشت و توبه وجود دارد، چون در صورت ادامه رفاقت شرم و حيا نيز ادامه خواهد يافت و هر گاه رفاقت قطع شود و طمع وى از مصاحبت بريده شود بر گناه پافشارى كرده به آن ادامه خواهد داد. و امّا دقيقتر بودن آن از اين بابت است كه پيمان برادرى به منزله خويشاوندى است، و هر گاه منعقد شد، آن حق، قطعى است و به موجب عقد، وفاى به آن واجب مى‌شود و شرط وفادارى آن است كه در زمان حاجت و نياز وى او را وانگذارد، در صورتى كه نياز دينى مهمتر از نياز مالى است، و اكنون بدبختى و آفتى به‌