اما ابو درداء و گروهى از صحابه، خلاف نظر ابو ذر را داشتند. ابو درداء مى‌گفت:

هر گاه برادرت دگرگون شد و روش خود را عوض كرد، او را ترك مكن، زيرا برادر تو گاهى كج و گاهى راست مى‌شود.

ابراهيم نخعى گويد: از برادرت اگر مرتكب گناهى شد جدا نشو و از او دورى مكن زيرا او امروز مرتكب آن گناه مى‌شود و فردا آن را ترك مى‌كند.

و نيز گويد: لغزش عالم را نزد ديگران نقل نكنيد زيرا عالم لغزشى پيدا مى‌كند سپس آن را ترك مى‌كند. و در خبر است: «از لغزش عالم بپرهيزيد ولى از او دورى نكنيد و منتظر بازگشت او باشيد.»«39»

نقل كرده‌اند كه دو برادر بودند، يكى از آنها گرفتار هواى نفس شد. پس به برادرش قضيه را اظهار كرد و گفت: من مريضم، اگر تو خواستى كه براى خدا بر پيمان دوستى با من نباشى، مباش. او گفت: من هرگز به خاطر خطاى تو عقد اخوّت را بر هم نمى‌زنم. سپس آن برادر بين خود و خدا عهد كرد كه چيزى نخورد و نياشامد تا آن كه خداوند برادرش را از آن گرفتارى نجات دهد. چهل روز گذشت و در آن مدت از گرفتارى او مى‌پرسيد و او در جواب مى‌گفت دل به حال خود ثابت است و اين برادر از غم و گرسنگى لاغر مى‌شد تا پس از چهل روز آن هوا از قلب برادرش زايل شد و به اطلاع وى رساند و او چيزى خورد و نوشيد در حالى كه از لاغرى و ضعف نزديك بود تلف شود.

همچنين از ديگر پيشينيان نقل شده كه يكى از دو برادر از راه راست منحرف شد.

به برادرش گفتند: آيا از او مى‌برى و دورى مى‌كنىي او گفت: در اين موقع به خاطر آن لغزشى كه از وى سرزده بيشتر به من نيازمند است تا دستش را بگيرم و در سرزنش و عتابش زيركانه برخورد كنم و او را به حال اول برگردانم.

در اسرائيليّات آورده‌اند كه دو برادر عابد در كوهى بودند. يكى از آنها پايين آمد تا