حضرت نسبت داده مى‌شد.«26»

غزّالى گويد: يعنى نادان، ناخودآگاه آنچه را در دل دارد نمى‌تواند پنهان كند از اين رو بايد از نادانان دورى جست و از رفاقت با ايشان بلكه از ديدار ايشان خوددارى كرد.

و از ديگرى پرسيدند: چگونه رازدارى مى‌كنىي گفت: خبر دهنده را انكار مى‌كنم و براى جوينده خبر سوگند مى‌خورم و ديگرى گويد: من راز را پنهان مى‌دارم و البته اين رازدارى‌ام را نيز پنهان مى‌دارم.

ابن معتزّ به عبارت ديگرى اين مطلب را به نظم آورده و مى‌گويد: رازى را به من امانت سپردند، من آن را پنهان داشتم، و در صندوق سينه‌ام به امانت نهادم و سينه‌ام آن را در خود دفن كرد.

و ديگرى در حالى كه بالاتر از آن را منظور كرده، مى‌گويد: راز در سينه من همچون مرده مدفون در قبر است زيرا مى‌بينم كه شخص مدفون در انتظار حشر و نشر است. ليكن من راز را فراموش كردم به طورى كه گويى هيچ گاه از آن آگاهى نداشتم، و اگر رازدارى ميان من و او، از حدّ آن راز و اعضاى درونى تجاوز كند، راز نخواهد بود.

يكى از بزرگان رازى را براى برادرش فاش كرد، سپس به او گفت: آن را حفظ كردىي جواب داد: خير، و حتى آن را فراموش كردم.

ابو سعيد ثورى مى‌گويد: هر گاه خواستى با كسى دوستى كنى، او را خشمگين كن، سپس پنهانى، كسى را وادار ساز تا راجع به تو و اسرار تو از او بپرسد اگر از تو بخوبى ياد كرد و راز تو را پنهان داشت با او رفاقت كن. از بايزيد پرسيدند: با چه كسى از مردم دوستى كنيمي گفت: كسى كه درباره تو بداند آنچه را كه خدا مى‌داند سپس عيب تو را