من هر گاه لقمه‌اى در دهان يكى از برادرانم قرار مى‌دهم، طعم آن را در گلوى خودم احساس مى‌كنم، چرا كه انفاق بر برادران بالاتر از صدقه بر مستمندان است.

على (ع) فرمود: «بيست درهم كه در راه خدا به برادر دينى‌ام بدهم در نزد من بهتر از صد درهم است كه بر مستمندان صدقه دهم»«3» و نيز فرموده است: «اگر يك صاع (حدود يك من) طعام فراهم كنم و برادرانم را بر سر آن سفره جمع كنم در نزد من بهتر از آن است كه بنده‌اى را آزاد كنم.»«4» تمام اينها به پيروى از رسول خدا (ص) است. روايت شده كه آن حضرت وارد نيزارى شد و دو مسواك از آن جا چيد، يكى كج و ديگرى راست. مسواك راست را به همراهش داد او گفت: يا رسول الله! شما شايسته‌تريد كه مسواك راست را داشته باشيد. فرمود: «هيچ رفيقى همراه رفيقى نمى‌شود- هر چند كه يك ساعت از روز باشد- مگر اين كه از رفيقش درباره او مى‌پرسند آيا حق الله او را برآورده و يا آن را ضايع كرده است.»«5» بنابراين پيامبر (ص) اشاره فرموده كه ايثار در رفاقت همان اداى حق الله اوست.

روزى رسول خدا (ص) از مدينه به مقصد چاه آبى بيرون شد تا غسل كند. حذيفة بن يمان- رضى الله عنه- جامه خود را پوشش رسول خدا (ص) قرار داد تا آن حضرت غسل كرد. سپس حذيفه آماده غسل كردن شد، رسول خدا (ص) جامه را برداشت و سرپا ايستاد تا حذيفه را از انظار مردم پوشيده دارد. حذيفه مانع شد و عرض كرد: پدر و مادرم فدايت باد! يا رسول الله اين كار را نكن. امّا رسول خدا (ص) قبول نكرد و او را با جامه پوشاند تا غسل كرد، پيامبر (ص) بدين وسيله اشاره فرموده بر اين كه معناى اداى حق الله در رفاقت همان ايثار است.

آن حضرت فرمود: «هر گاه دو تن با يكديگر رفاقت كنند آن كه با رفيقش مدارا كننده‌تر است نزد خدا محبوبتر است.»«6»