الْأَخِلَّاءُ يَوْمَئِذٍ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ إِلَّا الْمُتَّقِينَ«97»، و به عقيده من اگر كسى در روزگار ما، چنين دوست بى‌عبيبى را بجويد، بدون دوست بماند. مگر نمى‌بينى كه بالاترين كرامتى را كه خداوند به پيامبرانش به هنگام اظهار دعوت نبوّتشان، مرحمت فرموده است، تصديق شخص امين و يا يكى از اوليا مى‌باشد. همچنين از بالاترين عنايات پروردگار اين است كه به دوستان و اوليا و امناى خود، دوستى پيامبرانش را مرحمت كرده و اين خود دليل بر آن است كه در دو دنيا، پس از معرفت خدا، نعمتى بالاتر و پاك و پاكيزه‌تر از دوستى و برادرى در راه خدا نيست.»

در كافى، از امام باقر (ع) نقل شده كه فرمود: «از كسى پيروى كن، كه خير خواه تو است و تو را مى‌گرياند و پيروى نكن از كسى كه تو را فريب مى‌دهد و مى‌خنداند و بزودى همه شما به نزد خدا باز گردانده مى‌شويد و آنگاه خواهيد دانست.»«98»

اكنون بر مى‌گرديم به سخنان غزالى كه مى‌گويد: جنيد گويد: اگر تبهكار خوش خلقى با من رفيق شود بهتر است از رفاقت قارى قرآنى كه بدخلق باشد.

يكى از دانشمندان مى‌گويد: جز با دو تن رفاقت نكن: يكى آن كس كه از او چيزى از امور دينت مى‌آموزى، و براى تو سودمند است و ديگرى آن كس كه چيزى از امور دينى را به او مى‌آموزى و از تو مى‌پذيرد، و از سومّين فرد، حذر كن.

ابن ابى الحوارى مى‌گويد: استادم ابو سليمان به من گفت: احمد! جز با دو تن با كسى رفاقت نكن: يكى آن كه در كار دنيايت از او سود مى‌برى و ديگرى آن كه با رفاقت او بر كمالت افزوده مى‌شود و در راه آخرتت نيز از او نفع مى‌برى و سرگرمى به رفاقت غير از اين دو تن نادانى بزرگى است.

سهل بن عبد الله شوشترى گويد: از رفاقت سه گروه از مردم دورى كن: 1- سركشان غفلت‌زده. 2- قاريان چاپلوس. 3- صوفيان نادان. بايد دانست كه اين سخنان تمام‌