فرمود: نه، بلكه به درآمد آن توجّه كند و خود، و هر كسى را از اعضاى خانواده كه مى‌تواند از آن تغذيه كند و براى بقيه خانواده‌اش زكات بگيرد و خرج كند، و آن مبلغ (سرمايه) را خرج نكند.»»

در روايت موثّقى از آن حضرت رسيده است كه فرمود: «گاهى بر صاحب هفتصد درهم، زكات حلال مى‌شود در حالى كه بر صاحب پنجاه درهم حرام است عرض كردم: چگونه چنين چيزى ممكن استي فرمود: هر گاه صاحب هفتصد درهم نانخور زيادى داشته باشد، به طورى كه اگر آن مبلغ را بين ايشان تقسيم كند كفايت نكند در اين صورت خود بايد از زكات استفاده نكند و آن را براى افراد نانخور و عيالش بگيرد و اما صاحب پنجاه درهم، اگر خودش تنها باشد در حالى كه شغلى هم دارد، زكات بر او حرام است، چنين شخصى از درآمد شغلش- اگر خدا بخواهد- تأمين مى‌شود.»«15»

غزالى گويد:

مسأله: مال حرامى كه در دست شخص است،

اگر آن را به فقرا صدقه دهد، بايد بر آنها آسان گيرد و هر گاه براى خودش خرج مى‌كند بايد از مقدار لازم كمتر خرج كند و آنچه بر افراد نانخور خويش صرف مى‌كند معتدل و حدّ متوسّط بين آسان گرفتن و تنگ گرفتن باشد و اين امر سه مرحله دارد: اگر براى مهمانى كه وارد شده خرج مى‌كند، و مهمان فقير هم هست بايد آسان گيرد و اگر مهمانى كه حاضر شده ثروتمند است او را اطعام نكند، مگر آن كه در صحرا باشد يا شب وارد شود و اگر فقيرى مهمان شده باشد كه متقى است به طورى كه اگر در جريان قرار بگيرد، از آن مال پرهيز مى‌كند بايد غذا را بر او عرضه كند و به خاطر اين‌