كارهاى خير را براى او ميّسر گردان و او را بدانچه داده‌اى قانع ساز و ما و او را از جمله شكر گزاران قرار ده» و اگر نزد گروهى افطار كرد، بگويد: «نزد شما روزه داران افطار مى‌كنم و غذاى شما نيكان را مى‌خورم و درود فرشتگان بر شما باد» و بايد به خاطر غذاى شبه‌آميزى كه خورده بسيار طلب مغفرت كند و غمگين باشد تا وقتى كه با اشك چشمان و اندوه خود حرارت آتشى را كه در معرض آن قرار گرفته است خاموش كند به دليل اين سخن پيامبر (ص): «هر گوشتى كه از حرام برويد، آتش دوزخ سزاوارتر بدان است.»«82» كسى كه مى‌خورد و مى‌گريد همچون كسى نيست كه مى‌خورد و هرزگى مى‌كند. هر گاه شيرى را بخورد بايد بگويد: «خدايا در روزيى كه به ما داده‌اى بركت و فزونى مرحمت فرما». و اگر غذاى ديگرى بخورد، بگويد: «خدايا در اين روزى كه نصيب ما كرده‌اى فزونى ده و بهترين از آن را نيز مرحمت كن.»«83» دعاى نخست را رسول خدا (ص) به خاطر منفعت فراگيرى كه در شير موجود است به آن اختصاص داده بود.

پس از هر غذايى مستحب است، بگويند: «سپاس خداى را كه به ما نان و آب داد و ما را سرپرستى كرد و پناه داد سرور و مولاى ما، اى خدايى كه از هر چيزى بى‌نيازى اما هيچ چيزى از تو بى‌نياز نيست، تو از گرسنگى طعامم دادى و از ترس ايمن نمودى پس تو را سپاس! از بى‌سرپرستى پناه دادى و از گمراهى هدايت فرمودى و نسبت به تنگدستى بى‌نيازم كردى، پس تو را سپاس، سپاسى فراوان پاكيزه، سودمند و مبارك چنان كه در خور شأن تو و سزاوار خداوندى تو است. خدايا خوراك خوب به ما دادى پس در كار شايسته ما را موفّق بدار، خدايا اين غذا را كمك بر طاعت خودت براى ما قرار ده و به تو پناه مى‌بريم از اين كه بر نافرمانيهاى تو از آن غذا كمك بگيريم.»

مى‌گويم: در كتاب مكارم الاخلاق«84» آمده است كه امام علّى بن الحسين (ع) وقتى‌