از همسر داشتن تنها اجراى سنّت و يا داشتن فرزند و يا اداره منزل را مى‌خواهد، اگر به زيبايى زن بى‌توجه باشد، به پارسايى نزديكتر است، زيرا زيبايى تا حدى مربوط به دنياست، هر چند كه در حق بعضى از اشخاص پشتوانه دينى مى‌باشد.

ابو سليمان دارانى مى‌گويد: يكى از نشانه‌هاى پارسايى در دنيا ازدواج با دختر يتيم است. زيرا به سبب غذا و لباسى كه به او مى‌دهد، اجر مى‌برد و از طرفى چون چنين زنى به اندك چيزى قناعت مى‌كند، كم خرج است در صورتى كه اگر با دختر مردمان دنيادار ازدواج كند، چنين دخترى خواسته‌هاى خودش را بر او تحميل مى‌كند و مى‌گويد: چنين لباس و چنان غذا را برايم فراهم كن. البتّه اين روش كسانى است كه به قصد تمتّع ازدواج نكنند، اما كسانى كه تا كامجويى نكنند نسبت به دينشان ايمن نيستند، بايد به سراغ جمال و زيبايى بروند، زيرا كاميابى به وسيله مباح دژى براى دين آدمى است.

بعضى گفته‌اند: هر گاه زن، زيبا، خوشخوى، چشم و مو سياه، فراخ چشم، سفيد رنگ، دوستدار همسر و به غير همسر خود بى‌اعتنا باشد، به صورت حور العين است، زيرا خداى تعالى در توصيف زنان بهشت، همين اوصاف را آورده و مى‌فرمايد: عُرُباً أَتْراباً«27»، «عروبة» يعنى زنى كه عاشق همسر خويش و علاقمند به آميزش با اوست و تمام لذتش به وسيله او حاصل مى‌شود، و حوراء يعنى سفيد (مؤنث است) و حور به معناى سفيد (براى مذكر). معناى ديگر «حوراء»، چشمى كه بشدّت سفيد باشد و مويى كه بشدّت سياه باشد عيناء يعنى زن درشت چشم.

پيامبر (ص) فرمود: «بهترين زنان شما زنى است كه هر گاه همسرش به او نگاه كند باعث خوشحالى او شود و هر گاه دستورى دهد، اطاعت كند و اگر به جايى رود پشت سر او خود و مال شوهر را حفظ كند.»«28» البته موقعى كه زن دوستدار همسر باشد، شوهر با نگاه كردن به او شادمان مى‌شود.