باعث هلاكت او شود، و به خاطر مالش تزويج نكنيد كه شايد باعث سركشى او گردد، بلكه زن را به خاطر دينش به همسرى بگيريد»«12» و تنها از اين جهت بيشتر بر ديانت زن تأكيد فرموده است كه چنان زنى به ديندارى مرد كمك مى‌كند. اما اگر زن ديندار نباشد خود از دين روگردان است و باعث نابسامانى دين همسر نيز مى‌شود.

2- خوشخويى‌

كه خود اصل مهمّى است در كسب فراغت و كمك به ديانت شخص زيرا اگر زن سليطه و بدزبان و بدخو و ناسپاس باشد، زيانش بيشتر از سودش خواهد بود و تحمّل بد زبانى زنان از موارد امتحان اولياى خداست. يكى از عربها مى‌گويد: با شش زن ازدواج نكن: زنى كه زياد مى‌نالد زنى كه زياد منّت مى‌گذارد زنى كه به مرد ديگرى تمايل پيدا مى‌كند زنى كه به هر چيزى خيره مى‌شود آن را مى‌خواهد زنى كه زياد آرايش مى‌كند و زنى كه به ديگران دهن كجى مى‌كند و پر حرف است.

امّا «انّانه» زنى است كه زياد ناله و شكوه دارد و هر ساعت سرش را مى‌بندد بنابراين در ازدواج با زنى كه زياد مريض شود و يا خود را به مريضى بزند خيرى نيست.

و «منّانه» زنى است كه بر سر شوهرش منّت مى‌گذارد و مى‌گويد: به خاطر تو چنين و چنان كردم.

«حنّانه» زنى است كه به همسر قبلى و يا بچه‌هايى كه از شوهر قبلى‌اش دارد علاقه زياد نشان دهد از چنين زنى نيز بايد اجتناب كرد.

و «حدّاقه» زنى است كه به هر چيزى چشم مى‌دوزد و هوس آن مى‌كند و شوهرش را وامى‌دارد كه آن را بخرد.

«برّاقه» احتمال دو معنى دارد: يكى زنى كه سراسر روز به آرايش و زينت سر و صورتش مى‌پردازد تا صورتش درخشندگى مصنوعى داشته باشد ديگر زنى كه از خوردن غذا قهر مى‌كند و به تنهايى غذا مى‌خورد و در هر چيزى سهم خودش را جدا مى‌كند. برّاقه لغت مردم يمن است كه مى‌گويند: «برقت المرأة و برق الصّبى الطّعام»؛