حالى كه عمر، آن را حرام دانست و از آن نهى كرد. امام (ع) فرمود: هر چند كه او چنين كارى را كرده باشد. عبد الله گفت: من تو را در پناه خدا مى‌دانم از اين كه حرام عمر را حلال شمارى. امام (ع) فرمود: تو به عقيده اربابت باش و من بر گفتار رسول خدا (ص) هستم و بر اين اساس من حاضرم يكديگر را لعن كنيم كه گفته رسول خدا (ص) حق است و سخن ارباب تو بر باطل است ...»«85» از امام صادق (ع) است كه فرمود: «قانون متعه در قرآن نازل شده و سنّت رسول خدا (ص) نيز بر آن جارى گشته است.»«86»

از آن حضرت منقول است: «ابو حنيفه درباره متعه پرسيد، فرمود: از كدام متعه مى‌پرسىي عرض كرد: از حجّ تمتع پرسيدم، حالا شما بفرماييد، آيا متعه زنان حقّ است يا نهي فرمود: سبحان الله، آيا قرآن نخوانده‌اى: فَمَا اسْتَمْتَعْتُمْ به مِنْهُنَّ فَآتُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ فَرِيضَةًي ابو حنيفه گفت: گويا اين آيه را هرگز نخوانده‌ام!»«87» اخبار در فضيلت متعه، از قول اهل بيت (ع) زياد رسيده است.

غزالى گويد: اگر بپرسى: آيا كسى كه از آفات ازدواج در امان است بهتر است كه ازدواج نكند تا تمام اوقاتش براى عبادت خدا صرف شود، يا بهتر است ازدواج كندي

مى‌گويم: هر دو را انجام دهد، زيرا كه ازدواج از جهت اين كه يك عقد است مانع صرف تمام وقت در عبادت خدا نيست، و امّا از جهت نياز به كسب اگر مى‌تواند كسب حلال كند، ازدواج برايش بهتر است، زيرا شب و ساير اوقات روز براى اشتغال به عبادت باقى مى‌ماند و مواظبت بر عبادت بدون استراحت غير ممكن است. بنابراين اگر فرض شود كه كسى تمام وقتش به كسب و كار مى‌گذرد به حدّى كه جز اوقات نماز، خواب، خوراك و قضاى حاجت وقتى ندارد، اگر از كسانى است كه جز با نماز نافله، يا حج و نظاير آن از كارهاى بدنى راه آخرت را نمى‌پيمايد، ازدواج كردن برايش بهتر است، زيرا كسب حلال، اداره خانواده و در پى داشتن فرزند بر آمدن و تحّمل اخلاق زنان هر كدام‌