نام کتاب : راه روشن (ترجمه المحجة البيضاء) نویسنده : الفيض الكاشاني جلد : 3 صفحه : 111
در كافى به سندهاى صحيح از امام باقر (ع) روايت شده است كه فرمود:
امير المؤمنين على (ع) مىگفت:
«اگر آن سخنى كه پسر خطاب پيش از اين گفت نبود، جز فرد شقاوت پيشه كسى مرتكب زنا نمىشد»«82» يعنى كمتر كسى سراغ زنا مىرفت.
و نيز از آن حضرت: «درباره متعه پرسيدند فرمود: در قرآن نازل شده است:
فَمَا اسْتَمْتَعْتُمْ به مِنْهُنَّ فَآتُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ
فَرِيضَةً وَ لا جُناحَ عَلَيْكُمْ فِيما تَراضَيْتُمْ به من بَعْدِ
الْفَرِيضَةِ.«83»
از امام صادق (ع) است كه فرمود: «آيه مباركه چنين نازل شد: فما استمتعتم به منهنّ (الى اجل مسمىّ) فآتوهنّ اجورهنّ فريضة.«84»
از زراره نقل شده كه گفت: «عبد الله بن عمر ليثى به خدمت امام باقر
(ع) رسيد و عرض كرد: نظر شما درباره متعه زنان چيستي امام (ع) فرمود:
خداوند در كتاب خود به زبان پيامبرش آن را حلال كرده بنابراين تا
روز قيامت حلال است. عبد الله گفت: اى ابو جعفر! آيا چون شما كسى بر اين
عقيده استي در
همسايگان زن مخفي نکند که به عنوان رفيق مخفيانه رفت و آمد کند.
بنابراين کلمه «اجرت» بوضوح بيان ميکند که اين ازدواج همان
ازدواج موقت است که در آيه پيش به عنوان استمتاع ذکر شد. همچنين هر جا که
در قرآن مجيد راجع به نکاح کلمه «اُجُورَهُنَّ» آمده، دليل بر نکاح موقّت و
همسر بودن زن است، همان طوري که در آيه «يا اَيهَا النَّبي اِنّا اَحلَلنا
لَکَ اَزواجَکَ اللّاتي آتَيتَ اُجُورَهُنَّ وَ ما مَلَکَت يمينُکَ مَمّا
اَفاءَاللهُ عَلَيکَ وَبَناتِ عَمِّکَ وَ بَناتِ عَمّاتِکَ ...» (احزاب /
50): «اي پيامبر، زناني را که مهرشان را پرداختي و کنيزاني را که به غنيمت
خدا نصيب تو کرد و ملک تو شد و دختران عو و عمهات را بر تو حلال کرديم
...». خداوند ازدواج موقّت را حلال فرموده و در صورتي که پيامبر مهر آنها
را بپردازد، حکم به همسري او با گسستن رشته زناشويي موقّت به وسيله مردن
گسسته ميشود؛ از اين رو از يکديگر ارث نميبرند، چنان که طلاق هم ندارد
زيرا با پايان گرفتن مدّت و يا صرف نظر کردن از مدّت، زوجيت نيز منقطع
ميشود و تنها احتياج به استبراء به مدت يک ماه ونيم داردو بس، و اما
اخباري که از طريق اهل سنّت رسيده و فتواهايي که از فقهاي ايشان بر خلاف
قرآن صادر شده است ناگزير بايد آنها را به دور انداخت.