اگر علم با ايمان و عمل به آن همراه نباشد ، مذموم است .

« وقود النار يوم القيامة کلّ غنيّ بخل بماله على الفقراء و کل عالم باع الدّين بالدُنيا » ؛ در قيامت آتش گيره دوزخ ثروتمندي است که از انفاق مال خود بر فقيران بخل ورزد و عالمي است که دين خود را به دنيا بفروشد .

« أمقت العباد إلى الله ... العالم الفاجر »[2]؛ مغضوب ترين بندگان در نزد خداوند عالم فاجر است .

« کم من فاجر و عابدٍ جاهل ، فاتّقوا الفاجر من العلماء و الجاهل من المتعبّدين »[3]؛ چه بسيار عالم فاجر و عابد جاهل ، پس از فاجري که در زمره عالمان است و از جاهلي که در گروه متعبّدان است ، بپرهيزيد .

روايت اخير با تفکيک علم و ايمان و ذم علمي که با ايمان همراه نباشد ، به ذم ايمان و تعبدي که با علم همراه نباشد ، پرداخته و به گريز از هر دو فرمان داده است . در برخي روايات علم ، بهترين همراه براي ايمان خوانده شده است : « نعم قرين الإيمان العلم »[4]؛ علم قريني نيکو براي ايمان است .

در بعضي روايات دانشي که در عمل آشکار شده و با جوارح و ارکان اظهار گردد ، برترين علوم معرفي شده است : « أنفع العلم ما عمل به »[5]؛ نافع ترين علوم آن است که به آن عمل شود .

« أحسن العلم ما کان مع العمل »[6]؛ بهترين علم آن است که با عمل همراه