باشد .

« أشرف العلم ما ظهر في الجوارح و الأرکان »[1]؛ شريف ترين علم دانشي است که در جوارح و ارکان ظاهر شود .

بر همين اساس ، بدترين علوم نيز دانشي است که با عمل همراه نباشد ؛

« العلم بلا عمل وبال »[2]؛ علم بدون عمل وبال انسان است .

« آفة العلم ترک العمل به »[3]؛ آفت علم ترک عمل به آن است .

« شرّ العلم علم لا يعمل به »[4]؛ بدترين علم دانشي است که با عمل همراه نباشد .

« علم بلا عمل حجة الله على العبد »[5]؛ علم بدون عمل حجتي است براي خداوند بر بنده .

عبارت هاي ياد شده نشان مي دهد که على رغم جدايي و نفي تلازم سلبي ميان علم و ايمان ، تلازم وجودي ميان آن دو بر قرار است ؛ يعني ايمان صحيح و صواب و ايمان يقيني ، مستحکم و مصون از تغييراتي که در صور مختلف خيال حاصل مي شود ، تنها در صورتي حاصل مي شود که به امري حقيقي تعلق داشته و با معرفتي يقيني نسبت به آن امر قرين باشد ، چنان که ايمان بدون معرفت و علم صحيح ، همانند معرفت بدون ايمان ، خطرناک و آفت زاست .

تلازم وجودي علم و ايمان ، بدين معناست که مراتب عاليه ايمان ، هرگز بدون