استغفار از هر لذتى كه ذكر خدا نباشد

از اينجهت روشن مى شود كه صاحبان ذكر حق هرگز مذكور خدا شدن را به مزيد نعمت مبدل نمى كنند وگرنه خود را با تعبير قرآن كريم( : أتستبدلون الذى هوادنى بالذى هو خير ) [1] نكوهش مى كنند و چنين مى سرايند : نه تنها حوران بهشتى را دوزخ بود اعراف , بلكه مذكوران خدا را تنزل به افزايش نعمت دوزخ باشد و هر چه غير از ياد حق باشد آنرا گناه عرفانى مى دانند گرچه طاعت عقلى يا نقلى باشد و از خداوند هماره طلب بخشايش از آن را دارند گرچه نزد ديگران اطاعت بشمار آيد , چنانكه امام سجاد ( ع ) در پيشگاه خداى سبحان عرض مى كند( : و استغفرك من كل لذة بغير ذكرك ) [2] . و احترام به مذكور آنقدر زياد است كه مى گويد : پروردگارا اگر لزوم انجام دستور تو نمى بود ياد تو را در دل و نام تو را بر لب جارى نمى كردم چون تو برتر از آن مى باشى كه من تو را بياد آورم( : الهى لولا الواجب من قبول امرك لنزهتك من ذكرى اياك على ان ذكرى لك بقدرى لابقدرك ) [3] . و اين تذكر خدا و به ياد حق بودن شرف و فضيلت ذاكر است چنانكه در جوشن كبير آمده است( : يا من ذكره شرف للذاكرين ) [4] و از اينجا معلوم مى شود كه قرآن كريم از آن جهت كه ذكر حق و تذكره خداست , امت اسلام را نامدار و نامور و خلاصه نامى مى نمايد چنانكه خداوند فرموده است( : لقد انزلنا اليكم كتابا فيه ذكركم افلا تعقلون ) [5] . زيرا شرف بالاصالة از آن خدا و ياد اوست و اگر امتى از ياد حق برخوردار شد نامبردار شده شريف خواهد شد و آنكه بيش از ديگران از قرآن بهره مند شد و به ياد خدا بود نامورتر از ديگران شد تا بحدى