( ذلك بأنهم لايصيبهم ظمأولا نصب ولا مخمصة فى سبيل الله ) [1] . اين استدلال است براى آن دو نهى و دو امر كه فرمود : هيچ كسى حق ندارد كه باز بماند و احدى حق ندارد خودش را حفظ كند , زيرا هيچ عطشى به اين ها نمى رسد و هيچ خستگى دامنگير اينها نمى شود و هيچ گرسنگى سراغ اين ها نمى آيد . البته تمامى آن بايد در راه خدا باشد . اين مربوط به رنجها و سختيهاست .

عمل صالح

و اما پيروزيها( . ولا يطؤن موطا يغيظ الكفار ) [2] . هيچ جايى گام نمى گذارند كه دشمن را خشمگين كرده و به غيظ و غضب وادار كنند( . ولا ينالون من عدو نيلا ) [3] . هيچ بهره يى از دشمن نمى برند و هيچ موفقيتى