در امور ظاهرى انسان وقتى در طبقه هم كف ايستاده است ارتفاع ساختمان را در يك حد معينى مى بيند ولى وقتى به زير زمين رفت , ارتفاع ساختمان را بيشتر مى بيند . هر چه پايين تر برود ارتفاع براى او محسوس تر است . هر چه خودبينى و غرور انسان كمتر باشد عظمت خدا را بيشتر احساس مى كند .

در دعاى عرفه امام سجاد ( ع ) است كه عرض مى كند( . أنا أقل الاقلين و أذل الاذلين مثقال الذرة و أدنها) . خدايا از همه كمتر منم , از همه ذليل تر منم , به اندازه ذره و كمتر از ذره منم .

انسان وقتى خود را كوچك ببيند عظمت خدا را احساس و ادراك مى كند و مى يابد . پس آن هم ركوعش و اين هم سجودش . اگر اهل توبه و عبادت و حمد شد , اهل سيح و حركت و شب زنده دارى و تأمل در آفاق شد , اهل ركوع و سجود شد و نهايتا خود را ساخت . در اين صورت بايد به تربيت ديگران بپردازد يعنى بخش دوم كه( ألامرون بالمعروف و الناهون عن المنكر ) [1] آن هم نه در حد يك موعظه , بلكه در حد امر , بايد دعوت به فضيلت نمود . ارشاد غير از امر به معروف و نهى از منكر است . بايد امر به خوبى كرد و جلوى بدى و فحشا را گرفت , نه صرفا موعظه و ارشاد نمود . اگر خود را ساخت و ديگران را پروراند , آن وقت است كه در جمع مى كوشند تا از حدود الهى محافظت نمايند( . ألحافظون لحدود الله ) [2] كه تمام تلاش ها براى صيانت و حفظ حدود الهى و قانون خداست .