و اما از آن جهت كه والى مسلمين است , در مقام اجراى احكام الهى , اوامر و نواهى و مقررات خاصى را بيان مى كند كه تبعيت از آنها بر همگان لازم است . تفاوتى كه ميان سنخ اطاعت از اين دستورات با اطاعت از دستورات قبلى است , همان امرى است كه موجب تكرار كلمه( اطيعوا ) شده است . و اما ذكر اولو الامر در كنار رسول , و عطف آن دو بر يكديگر نشانه ولايت و رهبرى اولى الامر نسبت به امور مسلمين است . چنانكه امر به اطاعت مطلق از آنها , به شرحى كه قبلا گذشت , دليل بر عصمت و مصونيت آنها از خطاست .

پس مطابق آنچه كه از اين آيه فهميده مى شود , ولايتى كه براى رسول اكرم - صلى الله عليه و آله - و معصومين - عليهم السلام - وجود دارد بخشى از آن مستقيما ولايت است و اما بخشى ديگر از آن به حسب ظاهر ولايت است , و به حسب واقع , چيزى جز ابلاغ آن چه كه مقتضاى رسالت است نمى باشد . زيرا روح ولايت تشريعى انبيا و ائمه - عليهم السلام - به( ولاية التشريع) باز مى گردد . و دليل اين مطلب همان است كه در بحث هاى آغازين ولايت به تفصيل گذشت , و اختصار آن اين است كه , ما همان گونه كه اراده تشريعيه نداريم , ولايت تشريعيه نيز نداريم . آنچه كه هست