البته آنها كه خارج از دين اند دو دسته اند . دسته اول كسانى هستند كه قابل زندگى مسالمت آميز مى باشند , لذا با آنها روابط حسنه برقرار مى شود , و هر چند كه دوستى و محبت آنها نبايد در دل جاى گيرد . اما دسته دوم كسانى هستند كه در صدد ايذاء دينى مسلمين مى باشند . نسبت به اين دسته علاوه بر عدم محبت بايد اعلان انزجار و دشمنى نيز انجام شود .

اگر مسلمين به اين فرمان قرآن كريم توجه نكرده , و نسبت به كفار گرايش پيدا كنند , در اين صورت از گروه آنان به حساب خواهند آمد , ليكن اگر حدود تبرى را به نيكى رعايت كنند , شايسته آن مى شوند كه منصوبين الهى را به عنوان اولياء خود پذيرفته , و در تحت ولايت و سرپرستى آنها درآيند .

چون در اين گونه از امور , نفى مقدم بر اثبات است , لذا ابتدا تبرى را مطرح نموده فرمان قطع رابطه با كفار را مى دهد , آنگاه تولى را توضيح مى دهد . هر چند كه تولى از آن جهت كه ريشه در فطرت آدمى دارد , بر تبرى كه امرى عارضى است مقدم است . تقدم تولى بر تبرى , همانند تقدم توحيد بر شرك است .

در كلمه توحيد( لا اله الا الله) به حسب ظاهر , نفى( لا اله) , بر اثبات( الا الله) مقدم داشته شده است , ليكن چون( الا) به معناى استثناء نيست , تا جمله( لا اله الا الله) به دو جمله منحل شود , بلكه به معناى( غير) است , از اينرو مجموع كلمه توحيد بيش از يك جمله نمى باشد . به اين معنا كه غير از( الله) كه فطرت