دو صغرى و كبرى را حضرت در اين جمله بيان مى كند . يكى اينكه خدا قرآن را فرستاد و هر كه آنرا اخذ كند , صالح مى شود و من قرآن را اخذ كردم , پس صالح شدم . دوم اينكه , هر كس صالح بشود , در تحت ولايت خداست و من صالح شدم , لذا در تحت ولايت خدا هستم .

در بحثهاى قبل نيز ملاحظه شد كه خدا اين قرآن را از نزد خود آويخت , نه اينكه آن را انداخت . يك سمت قرآن به دست خداست و سمت ديگر را به صورت طناب آويزان نمود و به ما فرمود : اين طناب را بگيريد و بالا بيائيد :

( واعتصموا بحبل الله جميعا ) . [14]

و اين دو اصلى كه باعث تشكيل دو قياس گرديد , مختص پيغمبر اكرم صلى الله عليه وآله نيست . راه براى همه باز است , منتها هر كس بهتر اين راه را طى كند , بهره بيشترى مى برد . قرآن براى همه آمده و در دسترس همه قرار گرفته است , و هر كس راه صلاح را طى كند , به اندازه طى آن راه از ولاء الهى برخوردار است . البته آن عاليترين درجه , مخصوص حضرت رسول اكرم صلى الله عليه وآله وسلم است .