اصرار قرآن بر اينكه انسان به ياد مرگ باشد , براى آنست كه آن پرده غفلت جلوى ديد انسان آويخته نشود . در سيره مبارك رسول خدا - عليه آلاف التحيه و الثناء - آمده است كه حضرت در اطاقى نشسته بودند چراغ خاموش شد , حضرت فرمود( : انا لله و انا اليه راجعون ) اين استرجاع به آن معنى نيست كه حضرت رسول - صلى الله عليه و آله - نگران چراغ بوده است , زيرا اگر همه عالم را هم از حضرت مى گرفتند : نگران نبود . به عنوان نمونه , در جنگ بدر چون اولين جنگ نابرابر حق و باطل بود و سپاه اسلام كار آزموده نبودند , و سپاه كفر هم مسلح و مسلط بود , همگان مضطرب بودند و تنها كسى كه هيچ اضطرابى در او پيدا نشد , وجود مبارك پيغمبر اكرم - صلى الله عليه و آله - بود , كه از ابتداى شب تا صبح , زير درختى مشغول ذكر حق بود . گويا اصلا فردا جنگى به نام بدر شروع نمى شود . پيامبرى كه اين ديد را دارد , وقتى كه چراغ منزل او خاموش مى شود , استرجاع مى گويد , يعنى بدانيد هر حادثه ناگوارى كه پيش مى آيد و چيزى از شما گرفته مى شود , بگوئيد مال اوست , خودش داد و خودش گرفت . اين سيره يك تربيت عملى است , لذا گفته اند( اذكروا هادم اللذات ) [21] زياد به ياد مرگ باشيد . اين تذكر بعد از معرفت , جلوى آن