احساس يك چيز غير از شناخت او است , ممكن است چيزى را احساس كنيم و نشناسيم , همچنانكه ممكن است چيزى را بشناسيم بدون آنكه آنچيز را احساس كرده باشيم , بلكه آثار و نشانه هاى آنرا احساس كرده باشيم .

تفاوت انسان با ساير جانداران در همين جهت است كه آنها جهان را فقط احساس مى كنند , اما انسان , علاوه بر احساس , جهان را مى شناسد و تفسير مى كند يا لااقل ميتواند بشناسد و تفسير نمايد .

يك صحنه نمايش يا يك پديده اجتماعى را هزاران نفر مى بينند و احساس مى كنند و يكسان احساس مى نمايند , ولى عده معدودى آنرا تفسير و تحليل مى كنند و توضيح مى دهند و احيانا مختلف تفسير مى كنند .

پس جهان بينى يعنى تفسير و تحليل جهان و تعيين خطوط اصلى چهره هستى , و به تعبير فيلسوفان , جهان بينى عبارت است از : اينكه جهان فكرى انسان از نظر كلى شبيه و نمايانگر جهان عينى گردد [1] و به تعبير ساده :

جهان بينى يعنى يك برداشت كلى از مجموع جهان هستى .

آيا جهان بينى ممكن است ؟ آيا ميتوان هستى را در مجموع خود تفسير و نظامات آنرا كشف كرد ؟ آيا به انسان ابزارى براى چنين امر مهم داده شده است ؟ آيا ميتوان هستى را در مجموع خود تفسير و نظامات آنرا كشف كرد ؟ آيا به انسان ابزارى براى چنين امر مهم داده شده است ؟ آن ابزار چيست ؟ يا اساسا جهان بينى غير ممكن است و به انسان چنين ابزارى داده نشده , و آنچه در اين زمينه گفته و شنيده شده خواب و خيالى بيش نبوده و نيست ( نظريه لاادريون ) آن چنانكه در اين رباعى منسوب به خيام آمده است :