جهت دوم از جهات مربوط به حادثه عاشورا , عبرتهاى عاشورا است . عاشورا غير از درس , يك صحنه عبرت است انسان بايد در اين صحنه نگاه كند تا عبرت بگيرد . عبرت بگيرد يعنى چه ؟ يعنى خود را با آن وضعيت مقايسه كند و بفهمد در چه حال و وضعى قرار دارد . چه چيزى او را تهديد ميكند و چه چيزى براى او لازم است . اين را عبرت ميگويند . مثلا هنگاميكه شما از جاده اى عبور ميكنيد و اتومبيلى را مى بينيد كه واژگون شده يا تصادف كرده و آسيب ديده و سرنشينانش نابود شدند , مى ايستيد و به آن صحنه نگاه ميكنيد چرا , براى اينكه عبرت بگيريد . براى اينكه بر شما معلوم بشود كه چه جور سرعت و حركت و چه جور رانندگى به اين وضعيت منتهى ميشود . اين هم نوع ديگرى از درس است , اما درس از راه عبرت گيرى . حال ميخواهيم اين را يك قدرى بيشتر بررسى كنيم .

اولين عبرتى كه در قضيه عاشورا ما را متوجه خود ميكند اين است كه ببينيم چه شد كه پنجاه سال بعد از در گذشت پيغمبر ( ص ) جامعه ء اسلامى به آن حد رسيد كه كسى مثل امام حسين ( ع ) ناچار شد براى نجات جامعه اينچنين فداكارى بكند . يك وقت اين فداكارى بعد از گذشت هزار سال از