5 ـ حداكثر بهره بردارى از مواهب زمين: در عصر ظهور مهدى (عج) بر اثر تكامل انسانيت، ايمان به خدا و پيشرفت بشر در زمينه هاى تكامل خصوصاً مسايل روحى و معنوى، خدا بركاتش را از زمين بر بشر مى فرستد و حداكثر بهره بردارى از مواهب زمين صورت مى گيرد. استاد مطهرى (رحمه الله) فرازهايى از نهج البلاغه را در همين مورد ذكر مى كند: «وَ تُخْرِجُ لَهُ الاَْرْضُ اَفاليذَ كَبَدِها وَ تُلْقِى اِلَيْهِ سِلْماً مَقاليدَها; زمين پاره هاى جگر خودش را بيرون مى ريزد (زمين هر موهبت و استعدادى كه دارد ارائه مى كند) زمين مى آيد مثل يك غلام، در حالى كه تسليم است و كليدهايش را در اختيار او قرار مى دهد».[1] يعنى ديگر سرّى در طبيعت باقى نمى ماند مگر اين كه به دست او كشف مى شود.

6 ـ برقرارى مساوات در امر تقسيم ثروت: در دولت آن حضرت، وضع اقتصادى مردم سامان مى يابد و نعمت ها فراوان، آب ها مهار و زمين ها آباد و حاصل خيز و معدن ها ظاهر مى شود; تا جايى كه فقيرى كه از بيت المال چيزى دريافت كند باقى نمى ماند و كسى براى دريافت كمك مالى به خزانه ى عمومى مراجعه نمى كند، و اگر اتفاقاً كسى مراجعه كرد به خود او مى گويند هر اندازه نياز دارد دريافت كند كه او هم پس از دريافت وجه، پشيمان مى شود و در مقام رد آن به خزانه برمى آيد ولى از او قبول نمى شود. استاد مطهرى، بيانِ نهج البلاغه را در اين زمينه ارائه مى كند: «يُقَسّم و المالَ صِحاحاً». زمانى كه پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله) اين جمله را فرمود، عده اى پرسيدند: يا رسول الله! صحاحاً يعنى چه؟ فرمود: عادلانه و بالسويّه تقسيم مى كند![2]