از جمله ى اين روايت ها، روايتى است از رفاعة بن موسى كه گفت: شنيدم امام صادق (عليه السلام) درباره ى آيه ى ?وَ لَهُ اَسْلَمَ مَنْ فِى السَّمواتِ و الاَْرْضِ...?فرمود: «وقتى قائم ما ـ مهدى (عج) ـ قيام كند باقى نمى ماند زمينى مگر آن كه در آن، ندا مى شود شهادت بر اين كه خدايى، نيست غير از الله و اين كه محمد (صلى الله عليه وآله) رسول خداست».[1] هم چنين سيد رضى (قدس سره) از حضرت رسول خدا (صلى الله عليه وآله) روايت كرده است كه فرمود: «لَيَدْخُلَنَّ هذَا الدّين عَلى ما دَخَلَ عَلَيْهِ الَّيْلُ;[2] هر آينه داخل مى شود اين دين بر آن چه شب بر آن داخل شده باشد». اين حديث نيز عالم گير شدن دين اسلام را مژده مى دهد و ممكن است اشاره به اين باشد كه كفر و بى ايمانى و انحراف از خدا مانند شب تاريك و ظلمانى و اسلام مانند آفتاب است.

استاد مطهرى (رحمه الله) در جاى ديگر، در جهت اين ويژگى از ويژگى هاى انتظار بزرگ يعنى تشكيل حكومت توحيدى جهانى، به اين قسمت از نهج البلاغه استناد مى كند كه اميرالمؤمنين (عليه السلام) درباره ى ظهور آن حضرت فرمود: «حَتّى يُوَحِّدوا اللهَ وَ لا يُشْرِكَ بِهِ شيئاً;[3] تا آن كه تنها خدا را بپرستند و چيزى در پرستش او شريك نشود».

4 ـ بلوغ بشر به خردمندى و خردورزى كامل: در زمان حضرت مهدى (عليه السلام)نعمت، بسيار فراوان و كيفيت نعمت در سطح بسيار مطلوبى است. از جمله نعمت ها، بلوغ بشر به خردمندى كامل است كه استاد مطهرى (رحمه الله) آن را نيز از ويژگى هاى انتظار بزرگ برمى شمارد.[4]

عده اى خيال مى كنند كه ظهور حضرت حجت (عليه السلام) امرى مساوى با انحطاط دنيا و بازگشت به گذشته است. استاد شهيد به صراحت اين انديشه را رد مى كند و مى فرمايد: «قضيه بر عكس است ارتقاء فكرى و اخلاقى و علمى بشر است، به حكم همه ى شواهد و ادلّه اى كه از دين به ما رسيده است; همان دينى كه موضوع ظهور حضرت حجّت را و عدل كلّى را براى ما ذكر كرده، اين ها را هم ذكر كرده است. در حديث اصول كافى است كه وقتى آن حضرت ظهور مى كند خداى متعال دست خود را بر سر افراد بشر مى كشد و عقل افراد بشر افزون مى شود و فكر و عملشان زياد مى شود».[5]

عصر ظهور، دوره ى حكومت عقل است. دوره اى است كه اولين ويژگى اش حكومت عقل است. دوره اى است كه در آن، علم اسير و برده نيست. استاد مطهرى ضمن بيان اين مطلب، به تعبير اميرالمؤمنين (عليه السلام) درباره ى آن عصر اشاره دارد كه: «وَ يُغْبَقُونَ كَأسَ الْحِكْمَةَ بَعْدَ الصُّبُّوح;[6] در آن عصر مردم صبح گاهان و شام گاهان جامى كه مى نوشند جام حكمت و معرفت است، جز جام حكمت و معرفت جام ديگرى نمى نوشند».